فقرا به خیریه ها کمک می کنند

تعداد خیریه ها در ایران، خیلی بیشتر از فقرا است! گاهی فقرا به خیریه ها کمک می کنند! و دنیای برعکس شده ای به نمایش می گذارند. شاید تعجب آور باشد، ولی باید دانست در ایران، همه مصارف زندگی شامل: کالاهای اساسی و حامل های انرژی، تقریبا رایگان است(سوبسید های ارزی) و قیمتی که برای انها پرداخت می شود، نسبت یه قیمت های جهانی، نزدیک به صفر است. از سوی دیگر هر فرد ایرانی ماهانه یارانه نقدی دارد. سود سهام عدالت و: کارخانه های ملی شده، نیز سالانه پرداخت می شود. علاوه بر آن تعداد زیادی مستمری یا حقوق بگیر دولت هستند. نزدیک 16میلیون کارمند و بازنشسته: کشوری و لشکری داریم، که همه اقرار دارند که: متوسط کار مفید آنان روزی دو ساعت است. یعنی بقیه ساعات را برای خود کار می کنند، و درآمد جداگانه دارند. اگر جمعیت ایران را 80میلیون، و متوسط هر خانوار را 4نفر بدانیم، تقریبا همه کارمند و حقوق بگیر دولت هستند! آنهایی که نیستند تابع دست دوم یا مددجوی زیر پوشش سازمان بهزیستی و کمیته امداد امام خمینی هستند، برای جبران کمی حقوق آنها نسبت به: حقوق بگیران دست اول، دولت مجبور است سبد کالا به آنها بدهد. معمولا هرماه این کمک صورت می گیرد. حالا موسسات خیریه به چه کسانی کمک می کنند؟ یا اصلا چنین جامعه هدفی را دارند، یا خیر جای سوال است. تقریبا هر مسجد یا حسینیه و تکیه، یک موسسه خیریه دارد، باشگاه ورزشی یا هیات ورزشی هم، تعدادی تحت پوشش دارند. تعداد زیادی هم به عنوان جمعیت خیریه درمانی، مانند انجمن حمایت از بیماران کلیوی و سرطانی و غیره هستند. و غیر از اینها انجمن ها، یا ان جی او ها هستند که: تعداد زیادی از انها به ثبت رسیده، برخی هم در حال ثبت هستند، یا نیازی به ثبت کردن نمی بینند! هر پاساژ یا مجموعه: کسب و کار و یا انجمن صنفی هم، یک موسسه خیریه دارد. به همین جهت تعداد آنها به بیش از فقرا می رسد!و اگر فقیری باشد! زیرا دیدیم که همه حقوق بگیر دولت هستند و کسی از قلم نیافتاده. موسسات خیریه هم نمی گویند که: همه حقوق بگیر دولت نیستند، بلکه می گویند زیر خط فقر هستند! یعنی حقوق یا مستمری انها کم است. بنابر این اگر راست گفته باشند، هر ایرانی از سه یا چهار جا، حقوق یا کمک حقوق دریافت می کند. اولین جا حقوق رسمی اوست: معلم و کارمند و سپاهی و ارتشی و دومین جا شغل دوم یا سوم آنها، در وقت اداری یا خارج از وقت اداری مانند: مسافرکشی، بنگاه داری و عضوهیات مدیره و غیره! سومین درآمد از خیریه محلی، یا فامیلی تحت عنوان: وام قرض الحسنه یا دستمایه(بجای سرمایه)! بالاخره سبد کالا و سهام عدالت و یارانه نقدی! از ان بالاتر، افطاری ها و غذاهای نذری و رایگان. با یک مقایسه ساده با زمان حکومت حضرت علی، حضرت علی ع همه را دو دینار یارانه از خزانه می داد! و هیچ پرداخت اضافه را قبول نمی کرد(رفتارش با برادرش عقیل). فقط یک احتمال باقی می ماند و آن اینکه: تعدادی باشند که ازقلم افتاده باشند. و بهر دلیلی دستشان به بیت المال نمی رسید. در اینجا بود که راسا، کیسه خرما و نان بر دوش می گرفت، و به سرکشی می پرداخت، تا آنها را شناسایی و کمک کند. از موسسات خیریه و حقوق های چند گانه و نجومی هم خبری نبود!(قتل علی لشدت عدالته). نتیجه این همه پراکندگی موسسات خیریه، فقط یک چیز آنهم سیاهنمایی است. هر موسسه خیریه برای اینکه از هویت خود دفاع کند، یا توجیه فنی و اقتصادی برای موسسه اش داشته باشد، مجبور است همه چیز را منکر شود: جامعه را فقیر و از دست رفته معرفی کند، تا خودش تنها ناجی ملتی فقیر و گرسنه باشد. و این مصداق کفران نعمت است.

The number of charities is greater than the poor!

The number of charities in Iran is much higher than the poor! Sometimes the poor help charity! And: the reverse world. Perhaps surprisingly, it should be noted that in Iran, all living expenses including: basic goods and energy carriers are almost free (foreign exchange subsidies) and the price paid to them is close to zero for global prices. On the other hand, every Iranian person has a monthly subsidy. Equity Dividends: National Millions are also paid annually. In addition, there are a large number of state pensioners or salaries. Nearly 16 million employees and retirees: We have a country and an army, all of which admit that: Their average useful labor is two hours a day. That means the rest of the hours they work for, and they have separate income. If the population of Iran is 80 million and the average of every household is 4 people, they are almost all employees and salaries of the state! Those who are not a subordinate or a subordinate to the Welfare Organization and the Imam Khomeini Relief Committee, in order to reimburse their salaries to the first-hand payers, the government has to supply them with a basket of goods. Usually this assistance is available every month. Who helps charities? Or at all, such a community has a goal, or not, it is a matter of question. Almost every mosque or husseinii has a charity, a sports club or a sports club. Many are also charities, such as the Association for the Support of Kidney and Cancer Patients, and so on. And other than these, there are associations, or NGOs: many of them are registered, some are being registered, or do not need to register! Each passage or collection: Business or Guild also has a charity. So their number reaches more than the poor! And if it's poor! Because we saw that all the salaried people are government and no one has been found. Charity organizations do not say that: not everyone is government, but they say they are below the poverty line! That is, their salaries or pensions are low. Therefore, if they are right, every Iranian will receive salary or salary from three or four places. The first place is his official salary: a teacher and an employee, an army and an army, and a second or third place of their second or third occupation, in office hours or outside office hours, such as: travel, business, and board of directors, etc.! The third income is from local charity, or family, under the title: Borrowing of loans or supplies (instead of capital)! Finally the basket of goods and shares of justice and cash subsidies! And above all, Iftars and dishes for free. With a simple comparison with the time of Imam Ali's rule, Ali Ali gave everyone two dinar subsidies from the treasury! And he did not accept any additional payments (his behavior with his brother Aqil). Only one possibility remains, and it is: there are some who have fallen out of hand. And for any reason they did not reach Bait olmal. It was here that Rasa took a bag of dates and bread, and went on to rebellion to identify and help them. There were also no charitable and multi-disciplinary astronomical institutions (murder of Ali for Justice). The result of this dispersion of charities is just one thing that is blackened. Each charity has to deny everything in order to defend its identity, or its technical and economic justification, to denounce the poor and lost society, so that it is itself the only savior of a poor and hungry nation. And this is a blessing.