هتل و دریا و رقص و آواز و خوشی و خوشبختی، همه در ان سوی مرزها است.

عقاید در سینما نیز مانند عقاید در جهان، متناقض و متضاد است! مثلا استانیسلاوسکی می گوید: بازیگر باید طوری بازی کند که معلوم نباشد، بازی می کند، بلکه با نقش خود زندگی کند! اما برتولت برشت برعکس آن را می گوید. در تمام دنیا ممکن است به: هماهنگی بین عناصر سینمایی معتقد باشند، ولی برعکس انهم اتفاق بیافتذ. مثلا وقتی شهاب حسینی، نقش شهید بابایی را بازی می کند، واقعا شهید را قبول دارد. ولی حمیدی که نقش زنش را بازی می کند، اینطور نیست یعنی تا حالا نشده، یک زن هنرمند از چادر دفاع کند! یا در مراسم سینمایی، با چادر ظاهر شود.  در واقع بیشتر برتولت برشتی هستند، تا استانیسلاوسکی. البته همیشه هم استانیسلاوسکی بودن خوب نیست! زیرا کسی که نقش معتاد یا را بازی می کند، لازم نیست و نباید که معتاد شود. بنابراین یک ماتریس چهارخانه ای درست می شود که: فقط یک خانه آن درست است: کسی که نقش خوب را، خوب بازی کند. بهروز وثوقی نقش بد را هم خوب بازی می کند، نقش خوب را هم خوب! لذا فردی حنثی است. یعنی از خود ارزشی ندارد، ارزش او به نقش آفرینی اش است، ولی شهاب حسینی علاوه بر اینکه نقش بد را هم، خوب بازی می کند ولی خودش بد نیست! برای خود ارزشهایی را قبول دارد. دنیل رد کلیف، نقش هری پاتر را خوب بازی می کند، و آن را ارزش خود می داند: یعنی امثال فیلم ها جادگری و توهم زا، جای خود را بعنوان یک ارزش در سینما باز کرده است. واقعیت ها را دگرگونه کنند، بطوری که باور پذیر باشد. و در خارج از سینما هم از ان دفاع کنند. مانند کسانی از امریکایی ها رمبو می سازند، و از ایرانی ها تروریست. و به این نقش خود وفادار هم هستند. اما حالت چهارم کسانی هستند، که در برزخ عقیده و واقعیت، گیر کرده اند. این همان تناقض لوکیشن با دیالوگ است. یعنی تناقض را به درون فیلم تزریق می کنند. فیلمنامه به دنبال اثبات ایرانی مقتدر است، ولی بازی و لوکیشن طوری طراحی شده، که تماشاگر تمایلی به قبول آن ندارد. برخلاف سینمای آمریکایی، که مشحون از غرور ملی آمریکایی است، سینمای ایرانی مشحون از ضدیت با غرور ملی است. یعنی تماشاگر از سینما که بیرون می آید، فقط یک آرزو دارد : از ایران برود، چون اینجا جای زندگی نیست. هتل و دریا و رقص و آواز و خوشی و خوشبختی، همه در ان سوی مرزها است. و دراین سوی مرزها، مرگ و غم و سیل وزله و و بدبختی است. البته یک هماهنگی کامل بین فیلمهای ایرانی و آمریکایی هست، زیرا که انعکاس همان است. یعنی سینما گر ایرانی هم، مانند سینماگر آمریکایی معتقد است: ایرانی ها تروریست هستند، و آمریکایی ها ناجی! فقط لوکیشن آنها 20هزار کیلومتری جابجا شده است. از نظر زمانی هم، چنین اتفاقی، افتاده است. مثلا شفیعی کدکنی شعر معروفی دارد: به کجا چنین شتابان، گون از نسیم پرسید! به هر ان کچا که باشد به جز این سرا، سرایم. طبیعی است که اشعار نادرپور، نیما و سهراب و مربوط به دوران ستم شاهی بوده است. واین فاصله زمانی جابجا شده است. یعنی آنهاییکه در ان موقع این شعر ها را نشنیده، یا نفهمیده بودند. حالا می خواهند انتقام بگیرند. و بگویند هیچ فرقی نکرده است. این امر برخلاف ادعای ظاهری، یک عمق ی دارد: که همان تضاد لوکیشن و دیالوگ، یا حرف و عمل است. ومی ندارد که همه یک عقیده داشته باشند، ولی درک مفهوم زمان را نباید از دست بدهند،  وفاداری به متن و فیلمنامه با خیانت به متن و اعتماد به حاشیه، از همین جا نشات می گیرد. کارگردان یا بازیگر باید متن را بفهمند و خوب اجرا کنند. نه اینکه بگویند متن را اینطوری نوشتیم، که مجوز بگیریم! وومی در اجرا نیست.

Contradiction of dialogue and location in cinema!

Opinions in the cinema, like those in the world, are contradictory and contradictory! For example, Stanislavsky says: The actor must play in a way that is not known, but plays with his role! But Bertolt Brecht says the opposite. All over the world they may believe in: harmony between cinematic elements, but vice versa. When Shahab Hosseini, for example, plays the role of a martyr, he really accepts the martyr. But Hamid, who plays the role of his wife, does not mean that he has not, so far, been an artist defending the tent! Or appear at a film festival with a tent. In fact, they are more Bertolt Brecht, than Stanislavsky. Of course it's not always good to be Stanislavski! Because the person who plays the role of an addict or a prostitute is not needed and should not become addicted. So a quadrilateral matrix is ​​made that is: Only one house is right: Someone who plays a good, good role. Behrouz Vosoughi plays the bad role as well, the good role as well! So someone is inactive. That is, he has no value, he is worthy of his role, but Shahab Hosseini not only plays the bad, but he is not bad! He accepts values ​​for himself. Daniel Red Cliff plays the role of Harry Potter well, and he regards it as worthy: that is, the likes of witchcraft and hallucinatory films have made their mark on cinema. To change the facts so that it is believable. And to defend it outside the cinema. Like the Americans, they make Rambo, and the Iranians are terrorists. And they are loyal to their role. But the fourth are those who are stuck in the limbo of belief and reality. This is the location contradiction with the dialogue. That is, the contradiction is injected into the film. The script seeks to prove Iranian power, but the game and location are designed so that the audience is reluctant to accept it. Unlike American cinema, which is prone to American national pride, Iranian cinema is antithetical to national pride. That is, the viewer coming out of the cinema has only one wish: to leave Iran, because there is no place to live. The hotel and the sea and the dance and the singing and the happiness are all across the border. And on the other side of the border, there is death, sadness, floods, earthquakes, and misery. There is, of course, a perfect harmony between Iranian and American films, because the reflection is the same. That is, Iranian filmmakers, like American filmmakers, believe: Iranians are terrorists, and Americans are saviors! Their location is only 20,000 kilometers away. Temporarily, this has happened. For example, Shafi'i has a famous poem coding: Where such a hurry, ask the breeze! Whatever it is, except this Sera, Ceram. It is natural that the poems of Naderpour, Nima and Sohrab were related to the reign of the Shah. And this time interval has shifted. That is, those who had not heard or understood these poems at that time. Now they want to take revenge. And to say it's no different. Contrary to apparent claims, this has a political depth: the contradiction of location and dialogue, or words and deeds. There is no need for everyone to have the same opinion, but understanding the meaning of time should not be lost; loyalty to the text and script with betrayal of the text and confidence in the margin comes from here. The director or actor must understand the text and perform well. Not to say we wrote the text like that, to get permission! There is no need to run.